Gizem'li Seyir Defteri

Online bileti yanlış tarihe aldığımız için tekrar Paris merkeze dönüyoruz. Disneyland’ın hemen önünden kalkan trenlerle şehre ulaşmak mümkün. 5-6 euroluk bir bilet gerekiyor. Yalnız eşim sonradan fark etti ki, normal metro biletini de okuyor turnike… Biz çözemedik belki siz çözersiniz J

30-40 dakikalık bir tren yolculuğundan sonra, Eyfel’e yürüme mesafesinde olan bir durakta indik. Yaklaşık 20 dakikalık bir yürüyüşten sonra Eyfel bütün ihtişamı ile yeniden karşımızdaydı. Rezervasyon saatimiz gelene kadar banklarda birer kahve içtik. Büyük boy sütlü kahvenin 2 euro, 500 ml suyun 3 euro olduğunu söylemeden geçemeyeceğim.

Girişteki aramaları geçtikten sonra, asansöre bindik. Birinci ve ikinci katında restoranların olduğu Eyfel Kulesi’nin en üst katına çıkmak için 2. Katta asansörü değiştirmek gerekiyor.

Ben o manzarayı kaçırmamak için asansörün camlı yanından ayrılmasam da, eşim yükseklik korkusu nedeniyle tam ters istikamette durdu.

Burayı uzun uzun anlatmak istemiyorum… Hakikaten gidin ve yaşayın…

Eyfel Kulesi’nden aşağı indiğimizde, uygun fiyatlı alkollü içecek almak için bir dükkan bulmamız gerekti. Çünkü Disneyland bölgesinde o tarz yerler yok. Biz de direk Disneyland’dan havalimanına geçeceğimiz için o gece bu alışveriş işini halletmemiz gerekti. Ufak bir dükkandan ihtiyaçlarımızı aldık ve metroya doğru yürüdük. Metrodan trene aktarma yapmamız gerekti. Metro’da problem yokta, trene geçerken aynı hattan giden iki tren olduğunu fark etmeden ilk duran trene kendimizi attık…Ve iki durak sonra yanlış trende olduğumuzu anlayıp indik. İndiğimiz tren durağının korku filmlerinden aşağı kalır yanı yoktu. Elimizde ağır paketler, rüzgardan uçuşan gazeteler, idrar kokan bir tren istasyonu… Tam da ne yapacağız derken, zenci bir amca yanımızda bitiverdi “Bir şeye ihtiyacınız var mı” diye… Sorduk, yolu gösterdi. Trene sonunda binmeyi başardık.

                

Fakat tren ve trendeki tiplerin pek hoş ve sağlam pabuç gözüktüğünü söyleyemem. İçimden diğer hat daha iyiydi diye düşünürken eşim “Çevrene bir bak, bir tuhaflık yok mu” dedi. Tuhaflığın tam olarak ne olduğunu size açıklayamayacağım ama tuhaftı. Son 3 durak kala koca vagonda sadece ben, eşim ve bir bayan kaldık. Sonra tren durdu. Saat çizelgesinde son tren saati 00.16 gösteriyordu. Saatse daha 23.20’iydi. Biz ne olduğunu anlamaya çalışana kadar yanımızdaki bayan “Sefer bitti, tren son 3 durağı gitmeyecek” dedi. Allah’tan en ön vagondaymışız. İndik, kondüktör bayana saatin daha erken olduğunu söyledim, o da bana sizden başka müşteri yok başka bir yol bulun dedi. İçimden diyorum “Hani bayılıyoruz ya Avrupalıya, al sana Avrupa’lı, bir de saat ve zamanlama konusunda bizi beğenmezler…” Her neyse, ben başladım kadınla tartışmaya. Eşim ve diğer bayanda beni seyrediyor. İndirdiği durak ıssız ve karanlık, sokak lambası bile yok. Tamam cesurumdur, macerayı severim de her şeyin de bir haddi var! Kondüktöre, götürmek zorundasınız daha son saat değil, biz turistiz, buradan dönemeyeceğimize göre polis çağıralım bari o götürsün dedim bir çırpıda… Korku denilen şey unuttuğun yabancı dil kelimeleri bile bir anda hatırlatıveriyor. Kadın tamam götüreyim deyip koltuğuna yeniden döndü, bizde 3 durak daha gidebildik. Eşimin bu konu hakkındaki eşsiz yorumu – sağolsun bütün yakınlarımıza da anlattı- “Gizem, İngilizce bile tartışabiliyor. İnsanın ruhunda olmaya görsün” oldu.

Durun daha olay bu kadarla bitse! Disneyland’ın yanındaki tren istasyonunun kapanış saati 01.00 gözükürken, saat daha 00.00 olmamasına rağmen bütün çıkışları kapatmışlar. Kaldık tren istasyonunun içinde! Ne yapacağız derken, alçak bir turnike ilişti gözümüze, tam atlayalım bari diye düşünürken, uzaktan bir bayan geldi kendi kartını okuttu ve bizi istasyondan –Allah razı olsun ki- çıkarttı. Ve bütün bu aksiyon, Absent markalı içkiyi alabilmek için oldu sanırım J

Böyle bir günün ardından su toplayan ayaklarımızı yukarı kaldırıp, uyuduk…

Gizem TUTAR - Aralık 2011

Paris seyahatimizin ikinci günü çok erken başladı. Çünkü Paris’e esas gelme nedenimiz olan Louvre Müzesi’nin ünlü giriş kuyruğundan kurtulmak için tam açılış saatinde orda olmak istiyorduk. Eğer sıra beklemek istemiyorsanız online bilet almanızda fayda var. Aynı zamanda Paris’te ayın ilk Pazar günü birçok müzeye giriş ücretsiz. Bizim gittiğimiz tarihler bu zamana denk geldi.

Louvre Müzesi’ne gidiş metro ile çok kolay. Metro istasyonundan direk giriş kuyruğuna çıkabiliyorsunuz. Beklediğimiz kadar sıra beklemeden girdik. Louvre Müzesi’nde önceden belirlediğimiz noktaları gezeceğimizden ötürü bir yarım gün ayırdık. Fakat tarih bilginiz genişse ve her alanı görmek istiyorsanız Louvre’da geçireceğiniz süre 1,5 gün bile olabilir.

Sonunda Dan Brown’un Da Vinci Şifresi’nde Kutsal Kase’nin olduğu yer olarak tarif ettiği ters piramitleri gördüm J Müzede yürüdükçe filmden sahneler geliyor aklınıza.

Mutlaka müze girişindeki haritayı yanınıza alın. Haritaya rağmen kaybolmanız olası. I-pad için yapılan uygulamadan da yararlanabilirsiniz.

Louvre Müzesi’nin en önemli eserlerinden biri tabi ki Mona Lisa. Çevresindeki yasak alan oldukça geniş olunca ve turistlerin en çok ilgi gösterdiği alan burası olunca izdihamımsı bir durum ortaya çıkıyor. Sıra falan yok burada, sistem kim nereye sıkışırsa şeklinde işliyor. Herkesin amacı bu anı hatıraya çevirmek, o nedenle sürekli flaşlar patlıyor. Resim, flaşlara yönelik bir koruma camı ile korunuyor.

Müzede yaklaşık 3 saat süren gezimizden sonra müzenin kafesinde birer kahve içerek soluklanıyoruz. Karşımızda müzenin büyük piramidi yer alıyor. Bu arada müzenin kuyruğu müzenin kocaman bahçesini de aşmış ve sokağa taşmış durumda. Sıranın ucu gözükmüyor. İyi ki erken gelmişiz diyoruz. Sınırlı vakit olunca kuyruklarda geçirdiğiniz her vakit aleyhinize işliyor.

Paris'te sürekli hırsızlara karşı uyarılıyorsunuz. Özellikle Louvre Müzesi gibi ziyaretçi akınına uğrayan yerlerde özel uyarı levhaları bulunuyor. 

Müzeden çıktıktan sonra, sokak boyunca sıra ile dizilmiş olan souvenir dükkanlarını geziyoruz. Arkadaşlarımıza birkaç küçük hediye aldıktan sonra, uzun bir yürüyüş bizi bekliyor. Bu günkü ikinci durağımız Notre Dame. Küçüklüğümden beri en sevdiğim hikâyelerden ve çizgi filmlerden olmuştur Notre Dame’ın Kamburu. Esmeralda’nın uzun saçları ve güzel yüzüne ne kadar hayransam, Quasimodo’nun alay konusu olmasına da hep bir o kadar üzülmüşümdür.

Rodin Müzesi’ne çok yakın olan Tombeau de Napoléon’a geçtik. Muhteşem bir yapı. Yol boyunca ilerlerken eski Türk filmlerinden aklımızda kalma “Napolyon, üç şey demiştir: Para,para,para” şarkısı eşliğinde ilerledik. Meydanda yer alan topların Elysee Sarayı’na dönük tutulmasının sembolik bir anlamı olduğunu öğrendik. Fransız halkının özgürlüğünü ifade edip, eğer gerekirse Fransız halkının tekrar silahlanabileceğini anlatıyormuş. Alandan çıkıp arkanıza döndüğünüzde yine muhteşem bir simetriyle karşılaşıyorsunuz. Her alanı tarihi eser olan Paris’e hayran olmamak elde değil.

Buradan ayrılıp Eyfel’e doğru bir yürüyüşe çıkıyoruz. Bu yürüyüş esnasında Fransız sokaklarını, Fransız ailelerini inceliyoruz. Huzurlu bir yer. Vakit akşama yaklaşırken etrafı taze baget kokuları sarıyor. Yanımızdan her geçen kese kağıdının içinde bagetle dönüyor evine…

Sokakta yürürken bir Fransız mahallesinin içerisinden geçiyoruz. Sonbahar ve serin olmasına rağmen bazı evlerin pencereleri ve perdeleri açık. Çok güzel evler görüyoruz. Dekorasyon konusunda Fransızların çok zevkli olduğu kesin. Çok geleneksel döşenmiş veya son derece modern. Hiç fark etmiyor, estetik ve göz zevki akıyor evlerden sokaklara.

I-phone navigasyonu ile kaybola kaybola sıkılıyoruz bir süre sonra. Birkaç kişiye sorduktan sonra (işte bu noktada anlıyoruz "Fransızlar Fransızcadan başka dil konuşmaz, zorlanırsınız" cümlelerinin aslında biraz ön yargı olduğunu, inanılmaz kibarlar, en az bizim kadar kötü İngilizce konuşuyorlar ama İngilizce yol tarif ederken nedense çok mutlu oluyorlar...Demek ki "Antalya'da turist görelim, dilimiz gelişsin görüşündeki tek toplum biz değiliz :) )direk Eyfel Kulesi’nin önünde alıyoruz soluğu. Çok kalabalık olduğunu bildiğimiz için Louvre Müzesi’ndeyken online giriş bileti satın almıştık. Online bilet almazsanız, sırada bir gün bile geçirmeniz mümkün. Online bilet alanların geçiş alanı farklı ve neredeyse hiç sıra beklemeden giriş yapıyorlar.

Giriş alanına gelip telefondan satın almış olduğumuz online bileti görevliye gösterdiğimizde çok büyük bir hata yapmış olduğumuzu anlıyoruz. Bileti ertesi güne almışız. Eyfel Kulesi’nin çevresinde ufak bir tur attıktan sonra kendimizi yollara vuruyoruz. Yaklaşık 2 saatlik bir yürüyüşte çok güzel kafeler, restoranlar, parklar ve bahçeler görüyoruz. Ne yazık ki bunların çoğunun ismini hatırlamıyorum. En sonunda ayaklarımız pes ediyor, bizde dönmeye karar veriyoruz.

Metro girişini ararken bir süpermarkete takılıyor gözümüz. Eşimle en büyük ilgilerimizden biri işimiz gereği süpermarket gezmektir. Kapanma saatine yakın olduğu için sadece yarım saat geçirdik. İnanılmaz bir ürün gamı var. Ayrıca sağlıklı ürün çeşitleri ve diyet yapmak için uygun seçenekler çok fazla miktarda ve çeşitte. Fiyatların Avrupa standartlarına uygun olduğunu düşünsem de ben, eşim biraz pahalı buldu. Birkaç çeşit çay, kahve ve şarap aldıktan sonra marketten çıktık. Şaraplar, Paris'te Türkiye'ye nazaran çok ucuz. Burada alacağınız 30-40 TL'lik bir şarap, orada 2-3 Euro. 

Marketten aldığım ve eve gelince denediğim Lipton’un Karamel aromalı çayı neden Türkiye’de yok demekten alamıyorum kendimi. Lipton gibi bir marka Türkiye’de bu kadar az çeşitle yer almamalı. Az çeşit mi demeyin, marketteki çay rafını görseniz inanın öyle düşünmezdiniz.

Metro ile otele döndükten sonra, ertesi sabah Disneyland Paris’teki otelimize geçmek için eşyalarımızı topluyoruz. Üzerine rahat, mutlu, huzurlu bir uyku çekiyoruz.

Yurtdışını sevmemin bir başka nedeni de orada hiç rüya görmememdir. Normalde her gece rüya ve sıklıkla kabus gören benim için bu bulunmaz bir nimet. Oxford’da yaşadığım dönemde de hiç rüya görmemiştim J Gerçi Fransa’da son gece bu durum bozuldu ve yakın bir arkadaşımla ilgili bir kabus gördüm. Eşimin yorumu çok iyiydi: “Burada rüya görmeye başladıysan buraya alışıyorsun demektir. İstersen Paris’e taşınmayı düşünebiliriz. Baksana bilinçaltın kabullenmiş durumda…”

Gizem TUTAR – Aralık 2011

Hep gitmek istediğim ama bir türlü fırsat bulamadığım Doğatepe Restoran’ın o büyülü manzarası ile ilk karşılaşmam birçoğunun olduğu gibi benimde diziler sayesinde oldu. Sonrasında Ramazan ayında çok sevdiğim Celal Pir’in NTV’de yayınlanan programına konuk olduğumda, Doğatepe Restoran’ın hemen yanında manzaranın taa içerisinde çekim yaptığımızda manzaranın büyüsüne kapılıp canlı yayın heyecanını hemen atlatıvermiştim. Hiç unutmam, ayağım kırıldıktan sonra ilk kez topuklu ayakkabı giymiş, gayet temkinli ve korkak yürüyordum. Hayatımda tanıdığım en kibar insanlardan biri olan Celal Pir’in Doğatepe girişindeki patika yolda güvenle yürümem için beni cesaretlendirmesini ve yardımlarını unutamam bu arada…

Meraklıları için program kaydı: 

Her zaman olduğu gibi klasik bir navigasyon sıkıntısı yaşadıktan sonra Doğatepe’ye ulaştık. Bizim navigasyon cihazımız çok ilginç, olmayan yolları göstermekte üstüne yok, ciddi anlamda tartışıyorum bazen kendisi ile… Özellikle durup durup “Sağa dön” “Sağa dön” “Sağa dön” demesi beni her ne kadar çıldırtsa da, eşim ile araları ne yazık ki fazla iyi. Bazen cihazı saklayıp kayboldu diyesim geliyor… Anlayın başarısını…

Ordövr tabağı gayet başarılı olsa da, zeytinyağlılar ile pek arası olmayan ben sadece beyaz peyniri tükettim. Beyaz peynir ve rakı ikilisi benim için çocukluğumda çok sevdiğim Laurel&Hardy gibiler J

Ana yemek olarak dana antrkot seçimi yaptık. Et, son derece başarılı ve lezzetliydi. Patates püresi ve haşlanmış sotelenmiş sebzeler ile servis ediliyor. Fakat saat geç olduğu ve arkadan gelen tatlıyı düşündüğüm için patates püresini ve havuç haşlamaları atladım.

               

Manzarası ve zevkli müzikleri ile rakı keyfimizi tamamladı ortam. Kesinlikle yazın yeniden gelmeliyiz diye düşündürdü bizi. Aslında ortam her ne kadar şarap için biçilmiş kaftan olsa da, şarapla arası pek olmayan bizim için alkol alınabilecek her ortam rakı ortamına dönüşebiliyor J

                

Yemeği eşimle paylaştığımız çikolatalı cheesecake ile bitiriyoruz fakat dilim bize göre o kadar büyük ki dilimi bitiremiyoruz J Az şekerli Türk kahvesini içerde değil, balkonda eşsiz manzara ile içtikten sonra, büyük bir keyifle DoğaTepe Restoran’ı en kısa zamanda yeniden ziyaret etmek için sözleşip evin yolunu tutuyoruz.

                

Eh ne de olsa yolumuz uzun, Kemerburgaz’a dönmemiz gerekiyor. Aslında Kemerburgaz çıkışı o yönden gayet kolay olsa da, navigasyonu unutmayın J navigasyondaki kadını sevgiyle kucaklıyorum, ve hala neden bildiğimiz yollara da navigasyonla çıktığımız sorusunun cevabını arıyorum J

Meraklıları için http://www.dogatepe.com.tr/

Gizem TUTAR – Aralık 2011

Yemekten sonra, ayaklarımızın yürümekten su topladığını fark ettik. Uykusuzluğumuzun 40. Saatlerinde bir kahve içmek biraz iyi geldi. Fransa’da yapmak istediklerimizden biri de ünlü showlarından birini görmekti. Paris’in en önemli showu tabi ki “Moulin Rouge”. İkincisi de “Lido”. 

Moulin Rouge ile Lido’nun temelde iki farkı var. Moulin Rouge, Lido’ya göre biraz daha geleneksel kalıyor, Lido biraz daha modern. Diğer fark ise ücretten kaynaklanıyor. İkisi de pahalı olmakla birlikte, Moulin Rouge, Lido’ya göre ortalama 50 Euro kadar daha fazla. Bu showlar, ciddi anlamda ilgi gördüğünden eğer gitmek istiyorsanız bilet alma işini önceden halletmeniz gerekiyor. Gittiğiniz gün bilet bulma ihtimaliniz yok denecek kadar az. Bizim Lido’yu tercih etme nedenimiz, turumuzun ilk kısmı olan Champs Elysees’nin hemen üzerinde yer almasıydı. Bilet işini ise önceden tur operatörümüz aracılığı ile halletmiştik. Akşam showlarından sonuncusu, - her ikisi içinde 23.30’da başlıyor- diğer showlara göre daha ucuz. Ayrıca her iki show için de yemekli ve yemeksiz tercihleriniz var. Yemeksiz olan showa ½ şişe şampanya dahil. Lido ile ilgilenenler için http://www.lido.fr/ Her iki show için de online rezervasyon yaptırabiliyorsunuz.

Lido’ya gitmek için oturduğumuz kafeden 23.00’de kalktık. Ne oldu tahmin edin J Tabi ki sıra bekledik. Sırada beklerken en çok dikkat çeken şey ise Fransızların bu showa inanılmaz şık geldiği. O nedenle turist olan hemen anlaşılıyor J Normalde bayanlar için gece kıyafeti şartı aransa da, -ben bunu showun biletini aldıktan sonra öğrendim J- emin olabilirsiniz kot pantolonla da girmeniz problem olmuyor. Ama kendinizi biraz farklı ve tuhaf hissettiğinizi söylemeliyim. O nedenle hazırlıklı olmanızda fayda var.

Dekorasyonunu çok beğendiğimi belirtmeliyim. Yemekli olmayan showu satın almış olanlar, 4-6 kişilik masalarda bir arada oturtuluyor. Bu nedenle biraz rahatsızlık verici. Fakat bu sadece show başlayana kadar devam ediyor. Çünkü show başladığı andan itibaren başka bir dünyaya giriyorsunuz. Yüzlerce farklı dekor ve sanatçının yer aldığı show, hikaye olarak biraz birbirinden kopuk kalsa da, oldukça başarılı. Özellikle dekorlar değişirken kimi zaman ağzınızın açık kalması muhtemel. Benim en çok beğendiğim Mısır piramitlerinin olduğu kısım ve sahnenin ortasından havuz çıktığı bölümdü. Ayrıca showda yer alan sanatçılar gerçekten çok güzel.

                

www.tripadvisor.com adresindeki yorumları takip ediyorsanız, birçok olumsuz yoruma rastlayabilirsiniz. Fiyatları her ne kadar yüksek olsa da, ben kesinlikle aynı fikirde değilim. İlginç bir deneyim… Benim “iyi ki yapmışım” dediklerimden oldu hayatımda.

                

Show esnasında fotoğraf ve video çekmek yasak olsa da, showun kimi küçük kısımlarına youtube’den ulaşabilirsiniz.

                

Showdan çıktığımızda saat 02.00 idi. Metroya ulaşma şansımız olduğu halde uykusuzluğumuz 40 küsur saate ulaştığı için taksiye binmek istedik. Paris’ta taksileri yolda durduramıyorsunuz. Duraklarda beklemek gerekiyor. Taksi durağına doğru yürürken, gecenin bu saatlerinde Champs Elysees’nin ne kadar renkli olduğunu görebiliyorsunuz. Kaldırımlar ve caddeler oldukça kalabalık. Hatta o saatlerde trafiğin biraz sıkışık olduğunu bile söyleyebilirim. Pembe bir Cadillac limuzin görmek ise bence bizim şansımızdı. Gün boyunca caddede 6-7 tane Cadillac gördük, ama en güzeli pembesiydi J

Pembeyi yakalayamadık, bu gündüz gördüğümüz siyah...

                

Otele ulaştık ve tahmin edin ne yaptık J Tabi ki uyuduk…

Gizem TUTAR – Aralık 2011